Van Wonosobo naar Semarang

Allereerst wil ik jullie allemaal hartelijk bedanken voor de lieve reacties die Paul en ik op onze reisverslagen krijgen. Dat is hartstikke leuk. En ik realiseer mij dat ik er hele lappen tekst op zet, maar ja, ik zeg het gewoon met veel woorden.
Hieronder treffen jullie weer de laatste stand van zaken aan.
Dat begint vanaf ons bezoek aan de mensen in de dessa.

Het is nu 21.13 uur en we zijn zojuist terug van een vluchtelingenkamp, net voorbij het Diengplateau. Omdat de situatie in dat gebied zo gevaarlijk is, zijn de bewoners ondergebracht in drie gebouwen. Het gaat in totaal om 520 personen. Zij gaan overdag gewoon werken, maar eten ’s ochtends, ’s middags en ’s avonds in het vluchtelingenkamp. Wij zagen daar hoe de maaltijden bereid werden en we hebben heel veel mensen de hand geschud, volwassenen en kinderen. Ik heb nu een beeld gekregen van hoe een beroemdheid zich moet voelen, want de mensen dromden om ons heen, wilden een hand hebben, vroegen hoe we heten etc. Op het laatst wilde een paar meisjes met ons op de foto, maar toen heb ik voorgesteld om een foto van de hele groep te maken, omdat het onbegonnen werk was om met iedereen een persoonlijke foto te maken. Het was voor ons in ieder geval geweldig indrukwekkend en de mensen van de organisatie zeiden dat deze gebeurtenis de mensen weer kracht zou geven.
In het donker zijn we weer aan de terugreis begonnen. We kregen bij vertrek een gebakken maiskolf, die heerlijk smaakte. Halverwege vroeg zuster Vincentia of wij graag pakso wilden hebben (deegwaren met vlees erin). En even later zijn we toen gestopt om te dineren. Wij kregen vervolgens een chocoladekoek aangeboden, dus we dachten al dat de vraag van zuster Vincentia voor de grap was. Maar toen even later de tweede bus zich bij ons voegde op een donkere parkeerplaats, werd de maaltijd uitgepakt: rijst, noedels, pakso, tempe (pittig gerecht) en komkommer. Er werd een papier gevouwen om het eten in te doen en deze kreeg ik toen met een lepel aangeboden.
Dat was dus een heel bijzonder etentje, zo met zijn allen (15 personen) zitten eten op een donkere parkeerplaats, bij het licht van twee busjes.
Nu zitten Paul en ik aan de koffie/thee allebei ons verslag uit te werken. En daarna gaan we snel naar bed, want morgen worden we om 06.30 uur weer aan het ontbijt verwacht, omdat we om 07.00 uur gaan vertrekken naar Klaten, een ander project van de zusters.

Vrijdag 10 juni 2011
Uiteindelijk was het ongeveer 07.30 uur toen we Wonosobo verlieten. Zuster Ciska, een zuster van 27 jaar, ging met zuster Vincentia, de chauffeur en ons mee. We zijn eerst naar de omgeving van de vulkaan Merapi gegaan. Deze vulkaan barst regelmatig uit, voor het laatst in 2010. Vanaf een uitkijkpunt hebben we met een verrekijker de as aan de bovenzijde vande Merapi goed kunnen bekijken. Ook hebben we daar een film over de uitbarsting bekeken. Onderweg naar de voet van de Merapi zijn we enkele keren gestopt om te zien waar de lava allemaal naar toe was gestroomd. Een hele kampong is volledig onder de lava verdwenen, een rivier die van de berg stroomde, is een dode rivier van lava geworden etc. Het ziet er allemaal erg mistroostig uit. De uitbarsting was zo’n 1,5 km hoog en op een afstand van zo’n 16 km liggen nog steeds grote stenen (1 – 1,5 meter groot), en veel klein gruis.
Vanaf de Merapi zijn we naar Klaten gereden, waar we eerst van een warme maaltijd genoten hebben. De zuster had voor mij zwaan besteld, maar later kwamen we erachter dat dit gans moet zijn geweest.
In Klaten hebben we eerst een boerengezin bezocht en daarna het huis van de zusters. Daar troffen we zuster Detta aan. Zij naait de kleding voor de zusters van de congregatie, en maakt ook dingen voor de gezinnen van de boeren daar in de omgeving. Zuster Detta liet ons de foto’s zien dat zij op haar laptop had, die enkele dagen na de uitbarsting van de Merapi gemaakt zijn. Een paar daarvan heb ik gekopieerd voor bij mijn verslag. Daarop was te zien dat de Merapi tot drie dagen na de uitbarsting, actief is geweest.
Bij het boerengezin kregen we lekkers voorgezet en werd speciaal voor ons vers fruit geplukt. Ook kregen we vers fruit mee voor tante Khien. De boeren in deze omgeving hebben het erg zwaar, omdat hun hele rijstoogst een ziekte heeft. Behalve rijstvelden hebben de boeren ook basins met vissen, maar deze zijn nu leeg omdat ze door de verloren oogst geen geld hebben om vissen te kopen. Zware tijden dus.
Daarna zijn we vertrokken naar tante Khien in Semarang. Dat was een reis van drie uur. Tegen 21.00 uur kwamen we daar aan. Paul en ik hebben wel gezien dat Semarang een erg drukke stad is.
De zusters en de chauffeur zijn meteen weer vertrokken, omdat zij nog een reis van drie uur voor de boeg hadden, en tante belde neef King Liat op. Toen hij arriveerde zijn we korte tijd erna naar een gelegenheid in de buurt gereden voor een kop cappucino. Ook Adi, een zoon van Liat kwam nog (17 jaar).
Daarna zijn we teruggebracht naar het huis van tante Khien en daar hebben we nog een tijdje zitten praten. Rond 22.30 uur gingen we naar bed.
Daar heb ik nog een tijdje wakker gelegen, want in Semarang is het erg warm, ongeveer 35 graden.
Pffff.

Zaterdag 11 juni 2011
Zojuist hebben we ontbeten: brood met gebakken ei, en brood met jam, en een lekker kopje thee erbij. Toen we net klaar waren kwam een overbuurvrouw voor tante Khien enkele maaltijden brengen. Blijkbaar zorgt zij regelmatig voor tante. Gisterenavond heb ik de was in de week gezet en deze heb ik net gewassen en Paul heeft de was uitgespoeld en opgehangen.
Om 12.00 uur komt Liat hiernaartoe om met ons ergens naar toe te gaan en vanavond gaan we met Jani en zijn vrouw en kinderen naar de kerk.
En zo zie je maar weer hoe de plannen wijzigen. Liat moest wachten op een vrachtauto, die panne bleek te hebben, dus uiteindelijk gingen we rond 16.00 uur uit eten. Omdat Paul en ik ook alvast tickets wilden kopen voor de bus naar Yogyakarta van maandag aanstaande (daarvoor moet je tevoren plaatsen reserveren) en een hotel wilden zoeken voor vanavond, ging het kerkbezoek niet door. Rond 18.00 uur waren we terug bij tante Khien.
Rond 18.45 uur kwamen Jani, Betty en hun kinderen. Betty had voor ons wat eten bereid: kleefrijst met een vulling van varkensvlees. Paul en ik op Javaanse wijze (met de vingers) dit gerecht opgegeten en toen bleken we toch nog uit te gaan eten... Bij het restaurant bleek ook een zus van Jani (Lani) te zijn, met haar man en twee van haar drie zoons. Ik heb gezellig met de oudste zoon (Donny) zitten praten, die goed Engels spreekt. We hebben nog een groepsfoto gemaakt ter herinnering aan deze gezellige avond.