Rustdag in Carita

De zevende dag rusten zij uit. Vanmorgen met de angkot naar Labuan. We konden nog wel een kleine rugtas gebruiken voor onze handbagage in het vliegtuig. Ik heb namelijk een koffer achter gelaten in Semarang. Na onderhandeld (boleh tawar) te hebben werd de koop gesloten op de plaatselijke markt (pasar). Wat verderop genoten we van een (es campur) melange van cake, kleine nootjes, glibberpudding, kikkerdrilpudding en zoete melk met ijsklontjes. Vroeg in de middag siësta en later naar het strand en even de zee in. We hadden van Jolie, een kennis van ons, pennen en stickerblokjes mee gekregen die we aan het jonge stel van gisteren meegegeven hebben om uit te delen op de afdeling kinderchirurgie van het ziekenhuis in Jakarta. Verder zitten we fijn voor onze kamer te schrijven en te lezen, en al doen we apart niets toch zweet je hier z’n best.
P.S.: Een leuk voorval gisterenavond: Komt een vrouw op ons af of we een massage willen. Ik vraag haar wat het kost. Fluisterend zegt ze dat het Rp 10.000 kost = € 0,85. Meteen staat er een man bij die op haar moppert en zegt dat het Rp 100.000 kost. Ik maak hem duidelijk dat zij maar 1/10 vraagt, waarop zij voorstelt te onderhandelen, maar onze lust is over. Ze houdt ons de hele avond in de gaten en als we gaan benadert ze ons weer. Vandaag komt diezelfde man langs on gelopen (we wonen op een doodlopend steegje), gaat weer terug en komt weer met een half haaiengebit, of het wat voor mijn verzameling is? Mooi zeg ik, maar niet voor ons. Dan zegt hij zelf borden te maken. Mooi, zelf houden dus, moet je niet verkopen. Eerst die vrouw proberen af te poederen en nu zelf wat proberen te slijten. Hij kent ons nog niet!
Vanavond heeft Ing een hotel in Bogor geboekt voor de komende twee nachten. We hebben afscheid genomen van Boeng, zijn e-mailadres genoteerd, dus we zijn klaar voor het volgende.