Maandagavond 7 juli 2014 zijn we rond middernacht vanuit Bira (Zuid-Sulawesi) met de ferry vertrokken naar Labuan Bajo op het eiland Flores: een reis van 29 uur (twee nachten). Dat was een ervaring op zich! Nadat we ingecheckt waren zijn we op zoek gegaan naar zitplaatsen. Er waren nog wel wat plaatsen, maar van de stoelen waarop we zaten ontbraken de rugleuningen, dus echt lekker zaten we niet. Paul is tot twee keer toe gaan kijken bij de VIP-ruimte en uiteindelijk zijn we gewoon daar naar toe gegaan. Ook in deze ruimte zit en ligt alles en iedereen door elkaar, alleen zijn de stoelen hier luxer en deze kun je ook in ligstand zetten. Eenmaal op zee werd de deining veel zwaarder en werden veel mensen ziek. Omdat Paul plaats voor me maakte ben ik op een gegeven moment over drie stoelen gaan liggen en toen heb ik met tussenpozen eigenlijk best wel goed geslapen.
En ik kan nu uit eigen ervaring zeggen, dat het niet meevalt om op een flink deinende boot 's nachts over allerlei slapende mensen heen stappend naar de (hurk-)wc te gaan... Maar het is goed gekomen.
Vanochtend rond half acht legde de boot aan ten zuiden van het eiland Selayar, daar gingen mensen van de boot af en er kwamen weer nieuwe op, en nu ligt/zit de ruimte weer vol. Bijna iedereen slaapt. Er is een baby die erg moet huilen. Het is hier ook wel erg warm.

Rond 14.00 uur kwamen we aan in de haven van pulau Jempea. We hadden tot 17.00 uur de tijd om aan wal wat te gaan drinken/eten. En vanwege de ramadan viel dat niet mee. Uiteindelijk vonden we een restaurantje waar we 'verstopt' achter gordijnen en platen konden eten. Toen we klaar waren met eten hoorden we opeens de scheepshoorn van de ferry. Dat was schrikken. We hebben zo snel mogelijk afgerekend en zijn naar de ferry teruggelopen.
Meteen nadat we aan boord waren zijn we ook vertrokken; het was toen 16.00 uur. Later bleek dat we inmiddels de klok weer een uur vooruit hadden moeten zetten.
De tweede nacht heb ik slecht geslapen. Sylvia kwam op een gegeven moment naar beneden. Zij sliep aan dek en ze vertelde dat er nog een bed was. Ik ging met haar mee; Paul kon dan op mijn stoel slapen. Boven aangekomen bleek Sylvia een houten bed te hebben dat behoorlijk compleet was met planken. Er stond nog een bed, bestaande uit ongeveer zeven planken: drie aan de ene kant en vier aan de andere kant. Ik had geen idee hoe ik hier comfortabel op moest liggen. Sylvia trok de eerste plank eraf en legde deze meer in het midden neer. Toen sloopte ze nog twee andere plankjes, en dat moest uiteindelijk mijn bed worden. Ik heb het er maar niet op gewaagd en ben op de grond gaan liggen. Sylvia pakte toen de plankjes van 'mijn' bed, vulde haar bed ermee aan en sliep verder. Na ongeveer een uur sterren kijken ben ik maar weer naar beneden gegaan om te kijken of ik toch wat in de stoel kon slapen.
Om 00.00 uur zijn we naar boven gegaan om te kijken of daar de voetbalwedstrijd Duitsland – Brazilië gekeken werd. We hoorden dat de ontvangst te slecht was.
Paul en Louis bleven nog kijken en ik ben naar beneden gegaan om te slapen. Omdat Paul nog niet terug was ben ik over de breedte van drie stoelen gaan slapen. Zo heb ik uiteindelijk toch nog een uur of drie geslapen.
's Ochtends arriveerden we om 06.00 uur in Labuhan Bajo en daar moesten we op zoek naar een hotel.